Zonder jou...

I.M. Lou Reed 02-03-42 ~ 27-10-13

Daily Mail
Rolling Stone

I.M. Gerrit Komrij (1944 - 2012)

Foto: Philip Mechanicus / Hollandse Hoogte


DN Artes - Morreu Gerrit Komrij, poeta holandês a viver em Portugal

NRC - Fotoreportage Gerrit Komrij









Volkskrant - Ramsy Nasr schrijft: Voor Gerrit

Ze zeiden dat je milder was geworden.
Hij is versoepeld de laatste tijd
verdomd, en schopt niet meer als vroeger.
Ik ken je weinig langer dan vandaag
kwam voor je vijandschap te laat
maar lieve Gerrit, nu je dan voorgoed
bedaard in je gedichten woont
de resten uitgezaaid tussen planken
nu je zonder stem, zonder koperen stem
nu je navelloos, nergens je stem -
kom dan dichter, met je tedere afstand
grijp je vast en vertak, geef ons hier
voor de laatste ondergrondse keer
je donkere kus van de poëzie.
Als ik ooit in dit leven wortelschiet
zal het door jou zijn. Alleen op papier
vinden de vogels reservenesten
bouwen de mensen zichzelf een land.
Ik wilde vandaag een reservedood bouwen
mijn dikke, dunne, zieke Komrij
om enkel de dood in op te vouwen.

Eric Valli

Eric Valli, Vu du Ciel

Off the Grid, Eric Valli
There are growing number of people
who have decided to live light on the earth
to not be a part of problem anymore
I spent the last few years with four of them
striving for harmony with nature
in the most pristine corners of United States.

O dia de amor

Hebban olla vogala
nestas hagunnan
hinase hic anda thu;
wat unbidan we nu?

Alle vogels zijn aan het nestelen,
behalve jij en ik;
waar wachten we nog op?

Dit is het vroegste Nederlandse liefdesgedicht dat we kennen. Het is ongeveer duizend jaar oud.

E tudo o resto é fado: Pedra Filosofal

Eles não sabem que o sonho
é uma constante da vida
tão concreta e definida
como outra coisa qualquer,
como esta pedra cinzenta
em que me sento e descanso,
como este ribeiro manso
em serenos sobressaltos,
como estes pinheiros altos
que em verde e oiro se agitam,
como estas aves que gritam
em bebedeiras de azul.

Eles não sabem que o sonho
é vinho, é espuma, é fermento,
bichinho álacre e sedento,
de focinho pontiagudo,
que fossa através de tudo
num perpétuo movimento.

Eles não sabem que o sonho
é tela, é cor, é pincel,
base, fuste, capitel,
arco em ogiva, vitral,
pináculo de catedral,
contraponto, sinfonia,
máscara grega, magia,
que é retorta de alquimista,
mapa do mundo distante,
rosa-dos-ventos, Infante,
caravela quinhentista,
que é Cabo da Boa Esperança,
ouro, canela, marfim,
florete de espadachim,
bastidor, passo de dança,
Colombina e Arlequim,
passarola voadora,
pára-raios, locomotiva,
barco de proa festiva,
alto-forno, geradora,
cisão do átomo, radar,
ultra-som, televisão,
desembarque em foguetão
na superfície lunar.

Eles não sabem, nem sonham,
que o sonho comanda a vida.
Que sempre que um homem sonha
o mundo pula e avança
como bola colorida
entre as mãos de uma criança.

António Gedeão

Poema: António Gedeão (in "Movimento Perpétuo", Coimbra, 1956; "Poemas Escolhidos: Antologia Organizada pelo Autor", Lisboa: Edições João Sá da Costa, 1997)
Música: Manuel Freire

Intérprete: Manuel Freire* (in single "Pedra Filosofal / Menina dos Olhos Tristes", Zip-Zip, 1970; CD "Pedra Filosofal", Strauss, 1993, CNM, 2004; CD "Poesia Encantada", EMI-VC, 2002)

Nu

Vul je glas

Waarom gepieker

Over wat zal zijn of was

De dag van morgen

Is nog niet begonnen

En gisteren

Is voorgoed voorbij

Vandaag kan mooi zijn

Kom en dans met mij

Anoniem

Perzie, ca. 1200

Do Not Go Gentle Into That Good Night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on that sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Dylan Thomas

"Morre lentamente...."

"Morre lentamente quem não viaja,
Quem não lê,
Quem não ouve música,
Quem destrói o seu amor-próprio,
Quem não se deixa ajudar.

Morre lentamente quem se transforma escravo do hábito,
Repetindo todos os dias o mesmo trajecto,
Quem não muda as marcas no supermercado,
não arrisca vestir uma cor nova,
não conversa com quem não conhece.

Morre lentamente quem evita uma paixão,
Quem prefere O "preto no branco"
E os "pontos nos is" a um turbilhão de emoções indomáveis,
Justamente as que resgatam brilho nos olhos,
Sorrisos e soluços, coração aos tropeços, sentimentos.

Morre lentamente quem não vira a mesa quando está infeliz no trabalho,
Quem não arrisca o certo pelo incerto atrás de um sonho,
Quem não se permite,
Uma vez na vida, fugir dos conselhos sensatos.

Morre lentamente quem passa os dias queixando-se da má sorte ou da Chuva incessante,
Desistindo de um projecto antes de iniciá-lo,
não perguntando sobre um assunto que desconhece
E não respondendo quando lhe indagam o que sabe.

Evitemos a morte em doses suaves,
Recordando sempre que estar vivo exige um esforço muito maior do que o
Simples acto de respirar.
Estejamos vivos, então!"

Pablo Neruda

Canção de amor

Aquela cativa que me tem cativo,
Porque nela vivo já não quer que viva.
Eu nunca vi rosa em suaves molhos,
Que pera meus olhos fosse mais formosa.

Nem no campo flores,
Nem no céu estrelas
Me parecem belas
Como os meus amores.
Rosto singular,
Olhos sossegados,
Pretos e cansados,
Mas não de matar.

Uma graça viva,
Que neles lhe mora,
Pera ser senhora
De quem é cativa.
Pretos os cabelos,
Onde o povo vão
Perde opinião
Que os louros são belos.

Pretidão de Amor,
Tão doce a figura,
Que a neve lhe jura
Que trocara a cor.
Leda mansidão,
Que o siso acompanha;
Bem parece estranha,
Mas bárbara não.

Presença serena
Que a tormenta amansa;
Nela, enfim, descansa
Toda a minha pena.
Esta é a cativa
Que me tem cativo;
E pois nela vivo,
É força que viva.

Zeca Afonso

Komt dat zien!

" "Begroet deze verblijfplaats en begroet wie er eens woonde...." Deze regel van de Arabische dichter Djaríer Lbn Aríyya (729 na Chr.) zet een eloquent beeld neer van wonen , huizen, buurt en verwelkomt de grote diversiteit die de Amsterdamse buurt rijk is. Hij vormt dan ook het thema van het 'Dichter in de Buurt' Festival..."

De derde editie van het community art-project Dichter in de Buurt zal deze keer ipv in De Pijp in de Diamantbuurt gehouden worden en ik doe mee!!

Nee, niet met een kunstwerk of een gedicht maar met een raam. Er komt een beeldende kunstenares, Graça Brohm, een kunstwerk op het raam plakken en als het goed is komt er ook een gedicht bij maar daar heb ik nog niets over gehoord.

Op 19 september vindt de opening plaats, met een welkomstwoord van burgemeester Cohen. Deelnemende dichters en kunstenaars zijn te vinden op de website, Dichter in de Buurt.

Ook Carlos Drummond de Andrade was eens Braziliaan

Ook ik was eens Braziliaan

Ook ik was eens Braziliaan,
even bruin als jullie.
Speelde gitaar, reed in een Fordje
en leerde aan cafétafels
dat nationalisme een deugd is.
Maar er komt een uur dat de cafés sluiten
en alle deugden worden verloochend.

Ook ik was eens een dichter.
Hoefde maar een vrouw te zien
en dacht al aan de sterren
en andere hemelse substantieven.
Maar zij waren zo vele, de hemel zo groot,
mijn poëzie raakte ontregeld.

Ook ik had eens mijn ritme.
Ik deed van dit, ik zei van dat.
En mijn vrienden mochten me,
en mijn vrienden haatten me.
Ik, ironisch, gleed voort,
tevreden met mijn ritme.
Maar ten slotte verwarde ik alles.
Nu glijd ik niet meer, oh nee,
ben niet ironisch meer, oh nee,
heb ook geen ritme meer, oh nee.

Uit ‘Carlos Drummond de Andrade, gedichten’, een bloemlezing van bundels die zijn verschenen tussen 1930 en 1977 vertaald door August Willemsen.

Meer Brazilië? Een tip: brazilie.radio6.nl

Autopsicografia

O poeta é um fingidor.
Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor
A dor que deveras sente.

E os que lêem o que escreve,
Na dor lida sentem bem,
Não as duas que ele teve,
Mas só a que eles não têm.

E assim nas calhas de roda
Gira, a entreter a razão,
Esse comboio de corda
Que se chama coração.


***


Autopsychography

The poet is a fake.
His faking seems so real
That he will fake the ache
Which he can really feel.

And Those who read his cries
Feel in the paper tears
Not two aches that are his
But one that is not theirs.

And so round in its ring
Giving the mind a game
Goes this train on a string
And the heart is its name.

Fernando Pessoa

Um Limoeiro

Tenho no quintal um limoeiro
Junto ao canteiro da hortelã
Ele dá limões o ano inteiro
E eu em troca rego todas as manhãs
Eu em troca rego todas as manhãs
Isto é ..se não chover primeiro
Junto ao canteiro da hortelã
Tenho no quintal um limoeiro

Fui-te ver, estavas lavando

Fui-te ver, estavas lavando

No rio sem "assabão"

Lavaste em água de rosas

Ficou-te o cheiro na mão

Ficou-te o cheiro na mão

Ficou-te o cheiro no fato

Se eu morrer e tu ficares

Adora-me o meu retrato

Adora-me o meu retrato

Adora-me meu coração

Fui-te ver, estavas lavando

No rio sem "assabão"

(Popular - Alentejo)

L'amour

Liefde

Verleid me, verstik me
pak m'n vrijheid af
bemin me, beperk me
ga je gang, ik ben laf

Je wilt samensmelten
- een onnozel idee -
maar ik ben romantisch
ik ga d’r in mee...

Kneed me en knecht me
wees lief en gemeen
gun me de plek
van het blok aan je been

Als jij mijn vrouw bent
ben ik je man
dan vechten we samen
voor dat wat niet kan

We doen nóg meer water bij onze wijn
totdat er alléén nog maar water zal zijn
helder maar smaakloos, geen kleur meer, geen gloed
zo leven we samen de dood tegemoet

Weg met de eenzaamheid, leve de sleur
jaloezie, irritatie, gesprekken, gezeur
de liefde geeft hoop, de liefde heeft zin
de liefde is een valstrik, maar ik trap er zo graag in

Steeds dezelfde fouten
steeds dezelfde pijn
bijna net zo gruwelijk
als helemaal alleen te zijn

Misschien is het deze keer anders
misschien is het deze keer waar
is alle wijsheid van de wereld maar een fout
ik wil het graag geloven, want ik houd zoveel van haar

Het spel is weer begonnen
ik zit er midden in
verslaafd als een verslaafde
verzetten heeft geen zin

Ik kan alleen verliezen
mijn hart en mijn verstand
de liefde laat pas los
als ze is opgebrand

Dan ben je weer jezelf
alleen en onbemind
maar volwassen en verstandig
. . .
totdat het weer begint

Hans Teeuwen (show: Industry of love).

Waarneming

Met het klimmen der jaren werden mijn ogen steeds beter,
ik zie het verschil niet meer tussen rijke kooplieden
en draaideurcriminelen (allebei stelen)
of tussen gezeten gangsters en justitiele zwaargewichten,
beiden gedreven in het blindelings uitvoeren van bevelen

Onderwijzers van de plattelandsuniversiteit maken alles erger
door te wapperen met hersenspinsels van een platheid
die misschien gezichtsverlies voorkwam in vroeger tijd
maar heden niet verheelt dat hun studenten
rechtstreeks worden opgeleid tot witteboordencriminaliteit

Je dacht dat dit de wereld was maar je waarneming wordt scherper,
het is moeilijk te doen of je neus bloedt
als je achter al die mensen op een mooie dag
een grote geopende groeve opdoemen ziet; en het vermoeden groeit:
dit is de wereld niet

Hans Verhagen (1939), uit: Draak

O mar

Wa sil sizze wat de see beweecht-
se widzet, slacht, se baait, mar stees
bliuwt se harsels allyk, de see;

even lyn noege se my leidich en soel-
foarsichtich joech 'k my yn har earmen del
en kearde myn gesicht de sâlte fierte ta;

de loft wie leech, de ierde ûnder my,
ûnsichtber 't lân weisonken achter my
ferrette 't libben net dat ik noch krekt ferliet;

wa wil sizze wat de see beweecht -
se smiet ynien'n geweld de weagen yn
in wetterberch bedobb'it rikken nei omheech;

op smoaren stie de mûle my, ferbjustering
befong myn liif dat as in ding delsmiten waard,
gysle yn 't rûn, optild lykas it wetter woe;

lang om let dochs op it lân belâne
hime ik ferstive nei de siken, wylst sy wachte,
mar 'k mijde bevend lizzend op it sân har fierte;

wa wil sizze wat de see beweecht -
se jout, se nimt, se folget eigen wet.

Fre Travaille.
Vertaald door Geartrude Brouwer.

Pijn

Regen is slechts regen
Dat is nog geen slecht weer
En zo is pijn slechts pijn
tenzij je haar weerstaat
Dan wordt het een kwelling

I Ching

Ars Poetica

Waar puin ligt en een oude fiets
keerde mijn schoen een kistje om,
ik keerde op mijn schreden,
keerde het om, ik dacht misschien
ligt het toch liever andersom.

Chr. J. van Geel