Een tijd geleden fietste ik door Amsterdam en kwam ik een poster tegen, ik neem aan van een theater stuk/gezelschap, met de titel een huid als een vlinder in een doorn struik. Deze zin kwam heel direct bij mij binnen. Gek genoeg omschreef deze zin precies zoals ik me op dat moment voelde terwijl ik me dat zelf niet helemaal realiseerde. Het feit dat iemand dit had omschreven was een gerust stellende gedachte; ik ben niet alleen. Nu heb ik hierna deze zin een paar keer gezocht op het internet en tot mijn verbazing vind ik hem nergens terug. Dit roept de vraag op of ik deze zin niet zelf bijelkaar bedacht/gehalucineerd heb. En dan dringt er zich ook direct de volgede vraag op. Ben ik toch wel alleen?
Staat nog steeds dat het een uiters doeltreffende omschrijving is van mijn staat op dat moment. niet alleen doeltreffend maar ook best mooi. Al zeg ik 't zelf. Het is dus een win win situatie: of ik heb een mooie poetische zin gehalucineerd of er loopt iemand rond op deze wereld die me exact begrijpt...
donderdag 4 oktober 2007
Als een vlinder in een doornstruik...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
1 opmerking:
Ik begrijp dat u kunstenaar bent en oog voor detail denkt te hebben. Ondanks dat is u ontgaan, dat met de betreffende slogan " leven als een vlinder in een doornstruik " een kind bedoelt wordt met de ziekte dystrophic epidermolysis bullosa. Deze kinderen verlieszen met de minste aanraking, bijvoorbeeld kledingstukken schurend over de huid, letterlijk hun huid. Dit geeft pijnlijk etaferelen, die het hele lichaam beslaan. Deze kinderen zijn geen lang leven beschoren. Een erg mooie slogan, voor een gruwelijke ziekte. Op zijn minst zou u wat beter kunnen kijken op de borden en kunnen zien dat u met een gift op giro 7827886 iets voor deze kinderen kan doen. Ik hoop dat u de volgende keer even iets langer stil blijft staan bij deze borden en u bedenkt dat niet de hele wereld om leuk, lief en gekte draait. Met vriendelijke goreten en veel succes met uw artatouille, een voorbijganger...
Een reactie posten